Waiting for my evenfall

tak troszkę się sypie i nie umiem już planować, nie umiem też pisać.

boje się siebie, boje się jutra.

boje się, że jest godzina czwarta nad ranem, a sen już od godziny puka do drzwi.

boje się, że zacznę spać nocami, a dni znów będą zbyt puste i długie.

boje się, mojego strachu.

kule się w sobie i troszkę zamykam.

na szept, na łzy, na żal ; na siebie samą.

bo w końcu z tego jestem, cała ja

utkana z goryczy, nadgryziona przez smutek, przeżuta przez czas.

stoję i z tego miejsca macham wam zmarzniętą dłonią

patrzę w waszą stronę mętnym wzrokiem wariata i widzę trochę więcej niż powinnam

patrzę w wasze oczy o zmęczonym kolorze i tonę w melancholii

niknę w wypaleniu, roztargnieniu i zrezygnowaniu

bije się z myślami chcąc odwrócić wzrok

nie chcę patrzeć na zło

opuszczam dłoń i przygryzam siniejące wargi

to nie jest tak, że ja się poddałam

to nie tak, że bałam się bólu

nie bałam się cierpienia

nie bałam się goryczy

nie bałam się

was

nie chciałam patrzeć w wasze oczy, ponieważ w nich mogłam ujrzeć odbicie moich własnych

a wtedy nie byłoby już odwrotu

i nie byłoby co zbierać z chodnika

kiedy posypałabym się na dobre

z dachu wieżowca.