Waiting for my evenfall

jakim sposobem to

zmieniło się w to

by ostatecznie stać się tym?

niech ktoś mi to kurwa wytłumaczy, bo ja nadal nie mogę tego ogarnąć.

siedzę tu i się zastanawiam gdzie zniknęła moja silna wola i chęć do udowadniania ludziom i sobie czegokolwiek.

kiedyś było inaczej. denerwowałam się kiedy ktoś obrażał muzykę, której słuchałam i nie raz moje glany niezbyt przypadkowo trafiały w łydki, piszczele czy kostki ludzi, którym coś nie odpowiadało. dzisiaj, kiedy ktoś zwróci mi uwagę na temat mojego wyglądu, bądź czegokolwiek z tym związanego opuszczam głowę i opadają mi ręce. nie kłócę się, nie denerwuje. 

kiedyś się przejmowałam i chciałam być twarda. znalazłam swoje stare zdjęcia z czerwoną bransoletką na ręce, sińcami pod oczami i szerokim uśmiechem. to były czasy, szkoda, że mam tak mało zdjęć z tego okresu. wtedy wydawało mi się, że wyglądam okropnie, a teraz tak kurewsko za tym tęsknie. dwadzieścia kilo-lat temu. powinnam być wtedy szczęśliwa. szkoda tylko, że nie potrafiłam tego docenić.

teraz siedzę przez cały czas w domu i nie chce mi się nawet pomalować, a co dopiero ćwiczyć w jakikolwiek sposób.

siedzę i płaczę, bo nie wiem, gdzie to się wszystko podziało.

czas nie dosyć, że nie leczy to jeszcze sprawia, że z każdą godziną staje się coraz bardziej gorzka i żałosna. jedyne co potrafię to siedzieć i narzekać.

ta zima powoli staje się nieznośna i z każdym dniem nabieram przekonania, że będzie dla mnie ostatnią.